Gisteren bracht ik zoals geschreven, een bezoekje aan de bedrijfsarts. Hij vroeg of een 'stage lopende student' erbij mocht zitten. Dat vond ik geen probleem.
Ik vertelde hoe het met me gaat/is. Dat ik niet meer in behandeling ben bij de fysiotherapeute, maar wel andere behandelingen krijg. Dat ik me wisselend wel goed voel en dat ik helaas nog heel vaak hoofdpijn heb.
In overleg spraken we af dat ik deze week weer zou beginnen met werken. Hij had het over elke dag. Dat leek mij nog niet zo'n strak plan. Dus werd het compromis twee ochtenden.
Vanmorgen heb ik dus 'gewerkt'. Ik zat in dezelfde bus als dochter. Wat haar bijna deed besluiten om maar met de trein te gaan. Want dat vond ze toch wel heeeeeel erg. Ze negeerde me ook volledig, liep ongeveer 3 meter voor me uit richting bushalte en zei niets bij het uitstappen. Per sms had ik haar (in de bus) nog succes gewenst voor haar proefwerk engels. Daar kreeg ik nog wel een reactie op terug.
Het is dat ze 's avonds in haar pyjama met haar knuffel nog even tegen me aan komt zitten op de bank :) Want anders.... Tsssst 12 jaar. Daar is toch ook een uitdrukking voor? Tussen servet en laken of zoiets?
Echt werken was het niet vanmorgen. Wel bijkletsen met collega's, inloggen in de computer, mail bekijken, werkzaamheden bespreken en toen moest ik eigenlijk al weer naar huis. Dat werd iets later dan gepland. Ik was er van 9.45 tot 12.38 uur. Met de bus, trein en lopen weer naar huis en toen was ik hier om 13.40 uur weer. Best veel tijd onderweg.
Morgen ben ik 'vrij'. Donderdag ga ik weer. Voelde wel goed om er weer te zijn. Ook wel raar. Ik heb wel twee keer bij collega's aangegeven dat het me even teveel informatie was. Echt applaus voor mezelf, want oh die grenzen aangeven. Thuis kan ik dat als de beste naar M. en dochter dan hoor... Maar in het verdere dagelijkse leven.
Het is nu bijna 15.00 uur. Ik heb wel moeite om nu in de 'ontspanmodus' te komen. Bij thuiskomst gauw een andere broek en lekker mijn platte schoenen aangedaan. Ontplofte slaapkamer op orde gebracht, kattenbak leeggeschept, poes Semmie aandacht gegeven, wasmachine gevuld en nog meer dingen.
Dus ik plof zo maar op de bank, met een haakwerkje (wel nadat de was hangt :)).
Vrijdag moeten we opnieuw naar de notaris. In mijn volgende blogje schrijf ik waarom. Het valt in de categorie 'erg bijzonder'.
Ik vertelde hoe het met me gaat/is. Dat ik niet meer in behandeling ben bij de fysiotherapeute, maar wel andere behandelingen krijg. Dat ik me wisselend wel goed voel en dat ik helaas nog heel vaak hoofdpijn heb.
In overleg spraken we af dat ik deze week weer zou beginnen met werken. Hij had het over elke dag. Dat leek mij nog niet zo'n strak plan. Dus werd het compromis twee ochtenden.
Vanmorgen heb ik dus 'gewerkt'. Ik zat in dezelfde bus als dochter. Wat haar bijna deed besluiten om maar met de trein te gaan. Want dat vond ze toch wel heeeeeel erg. Ze negeerde me ook volledig, liep ongeveer 3 meter voor me uit richting bushalte en zei niets bij het uitstappen. Per sms had ik haar (in de bus) nog succes gewenst voor haar proefwerk engels. Daar kreeg ik nog wel een reactie op terug.
Het is dat ze 's avonds in haar pyjama met haar knuffel nog even tegen me aan komt zitten op de bank :) Want anders.... Tsssst 12 jaar. Daar is toch ook een uitdrukking voor? Tussen servet en laken of zoiets?
Echt werken was het niet vanmorgen. Wel bijkletsen met collega's, inloggen in de computer, mail bekijken, werkzaamheden bespreken en toen moest ik eigenlijk al weer naar huis. Dat werd iets later dan gepland. Ik was er van 9.45 tot 12.38 uur. Met de bus, trein en lopen weer naar huis en toen was ik hier om 13.40 uur weer. Best veel tijd onderweg.
Morgen ben ik 'vrij'. Donderdag ga ik weer. Voelde wel goed om er weer te zijn. Ook wel raar. Ik heb wel twee keer bij collega's aangegeven dat het me even teveel informatie was. Echt applaus voor mezelf, want oh die grenzen aangeven. Thuis kan ik dat als de beste naar M. en dochter dan hoor... Maar in het verdere dagelijkse leven.
Het is nu bijna 15.00 uur. Ik heb wel moeite om nu in de 'ontspanmodus' te komen. Bij thuiskomst gauw een andere broek en lekker mijn platte schoenen aangedaan. Ontplofte slaapkamer op orde gebracht, kattenbak leeggeschept, poes Semmie aandacht gegeven, wasmachine gevuld en nog meer dingen.
Dus ik plof zo maar op de bank, met een haakwerkje (wel nadat de was hangt :)).
Vrijdag moeten we opnieuw naar de notaris. In mijn volgende blogje schrijf ik waarom. Het valt in de categorie 'erg bijzonder'.
Mooie cliffhanger :)
BeantwoordenVerwijderenMaar wat een lange periode ben je zoet met de gevolgen van dat ongeluk. Daar sta je bijna nooit bij stil als je een berichtje in de krant leest. Rustig aan doen hoor!
Ja, dat had ik ook niet verwacht. Ik zal goed op mezelf passen :)
VerwijderenVind het vreemd om in je blogjes te lezen dat je van alles kan doen en overal heen kunt en zodra de huisarts je geschikt acht om weer iedere dag te werken mankeer je van alles. Gevalletje schoolziek?
BeantwoordenVerwijderenAnoniem reageren is makkelijk. Lezen wat moeilijker. Bedrijfsarts in plaats van huisarts. Schooltje ziek? In oktober ga ik weer naar school. Nu gaat het over werk. Ik gun je spontaan alles wat ik aan nasleep heb gekregen van de aanrijding. Dan ook in dezelfde mate en duur van weken. Dan mag je nog een keer reageren. Met naam natuurlijk.
VerwijderenWat een nare reactie. Ik lees juist in eerdere berichtjes hoe vervelend het gevonden wordt om nog niet aan het werk te kunnen. Heel veel beterschap namens een andere anoniem.
VerwijderenOpnieuw naar de notaris klinkt als: vette fout erin, die niet op een andere
BeantwoordenVerwijderenwijze opgelost kan worden (soms kan dat wel).
Ben erg benieuwd.....