De zekerheid van onzekerheid

Op 15 augustus j.l. verscheen bij Janine van  Simpel Rijk Leven een soort van gastblog of mini interview (<-klikkerdeklik) over mij. Blijft altijd een beetje vreemd om zoveel over mijzelf te vertellen. Maar hee, dan had ik niet openbaar moeten bloggen haha.

Kringloop vondst

Ik was toen net een maand aan het werk op een erg bijzonder en intensief project. Ondertussen was ik ook gevraagd voor een nieuwe leidinggevende functie. Na een dag bedenktijd zei ik ja. Ik ‘stortte’ mij als het ware in volledige overgave op alle nieuwe mogelijkheden en de verantwoordelijkheden die daar bij hoorden.

Want ik voelde mij enorm gevleid over het potentieel wat mensen in mij zagen. 
Plus het feit dat ik zo maar gevraagd werd voor een functie.

Naast het project en de nieuwe functie volgde ik ook nog een intensieve cursus engels van twee weken. Deze was al gepland voor ik met alle nieuwe werkzaamheden begonnen was.
Elke ochtend les en de bedoeling was om dan ‘s middags twee tot vier uur te studeren. Dat werd bij mij dan ‘s avonds laat werd, want het werk ‘riep’.

Dat ik ‘s nachts wakker werd van alles wat er nog moest en ‘spontaan’ weer allerlei stress klachten kreeg, nam ik op de koop toe. 

Mijn oom overleed (hij was al langer ziek) en eind augustus waren wij bij zijn crematie. Daar sprak onder andere een collega van mijn oom. En één zin, ‘best wel jammer’ bleef in mijn hoofd hangen. De uitspraak was van mijn oom, wiens spraak door zijn ziekte was aangetast. Hij kon niet meer op alle woorden komen en dit was wat hij zei, bij het bewonderen van de boten op de IJssel. 

Best wel jammer, dat ik koos voor een functie waar ik heel goed in ben/was, maar waar mijn hart niet van ging zingen. Dat ik dat deed uit ‘veiligheid’ en een soort van ‘zekerheid’. 

Toen ik heel hard huilend tegen M. zei dat ik zo ongelukkig van de hele situatie werd, zei hij dat ik er mee moest stoppen. Mijn vaste baan, met leuke collega’s, erg fijn salaris, een kudde vrije dagen, vakantiegeld en 13e maand. Maar M. was het zat. Mij niet hoor (bijna wel), wel hoe weinig tijd ik nog had (en nam) voor de dingen die mij blij maken en energie opleveren. 

Uiteraard somde ik alle dingen op, dat hij een tijdelijke aanstelling heeft tot eind december van dit jaar. Dat onze dochter voor haar nieuwe opleiding veel kosten zal hebben. Dat... enzovoorts, enzovoorts.

Alle zelfde excuses die ik mijzelf al jaren voor houd om niet te kiezen voor iets anders en daarmee onzekerheid. Want oh, oh, oh, wat is onze tijd met schulden, (vrijwel) geen geld en de angst die daar is ontstaan, diep in mijn systeem gaan zitten. Zo diep dat ik nu mijn (geestelijke) gezondheid daarvoor op zou geven.

Dus op vrijdag 31 augustus gaf ik aan dat ik ga stoppen met de werkzaamheden die ik nu doe. 

Het project rond ik af. Alles wat bij de nieuwe functie hoort draag ik over. Volgende week heb ik een gesprek over de mogelijkheden voor een ‘outplacement’ traject. Tot eind september blijf ik nog. 
Wat daarna komt weet ik niet. Mijn hang naar zekerheid laat ik gaan. 
Gelukkig is er zekerheid over onzekerheid. 

Zeuren over 86 cent

Onlangs kocht M. een pensioen af. Met het idee dit geld uiteraard wel opnieuw ergens in te investeren. Aangezien we geen pensioengat hebben maar eerder een krater. Ik vond het dan wel een strak plan om een van de duurzaamheidsleningen af te lossen. Dan hadden we dat rendement vast te pakken.

Dus vroegen we een aflosnota aan en betaalden we de laatste 1017,36 euro waarmee de kunststof deuren nu volledig van ons zijn :) 
We betaalden iets eerder dan de datum op de aflosnota. 

Daardoor was er een verschil van 86 cent ontstaan.
Dat werd door het Nationaal Energie Bespaarfonds weggeboekt. 

Gisteren kwam M. thuis en hij vertelde dat hij had gebeld over de 86 cent. Omdat we nog een duurzaamheidslening hebben lopen, vond hij dat het geld daar op overgemaakt had moeten worden.

Om eerlijk te zijn vond ik hem wel een zeur, voor dat luttele bedrag. 

Degene die hij aan de telefoon had beloofde over de kwestie terug te bellen.
Dat gebeurde niet. Wel kregen we vandaag een brief.

Er is een bedrag in mindering gebracht op op de andere lening :) 

M. helemaal blij. Van de 'winst' kocht hij twee eierkoeken. Hahahaha. 

Nou, van de vier leningen is de eerste nu verdwenen. Nog drie te gaan.

We hebben een camper gekocht

Op 15 jarige leeftijd ging ik voor het eerst kamperen. Samen met een vriendin (en haar ouders) vertrokken we met de auto en caravan naar Zwitserland.

Wij mochten in een tentje vlak bij de caravan logeren met ons twee. Heel knus. Maar echt zoooo niets voor mij.

In de jaren daarvoor 'kampeerde' ik ook wel. Op camping de Reehorst in Vorden. Daar hadden mijn opa en oma twee stacaravans tegenover elkaar. De ene was de 'slaapcaravan'. Met allemaal vaste bedden en een douche. De andere caravan was de 'wooncaravan'. Daar hadden mijn opa en oma een luxe slaapkamer, keuken en woonkamer in. Erg gezellig. Maar niet te vergelijken met een tent.

Mijn zusje is wel van het kamperen. Dus toen ik haar van onze camperwens vertelde moest ze erg hard lachen.

Met slapen heb ik 'iets' (klein beetje maar hoor :)) weg van de 'prinses op de erwt'. Het liefst slaap ik in mijn eigen bed. Met eigen kussen en dekbed. Dat is op vakantie dan ook wel lastig. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn reisgenoten. Vandaar dus het idee van een camper.

Tijdens een speurtocht naar iets anders, zag ik een hele voordelige grote luxe camper op M.arktplaats.
Deze kocht ik ongezien. Beetje risicovol. 
Maar hee... het leven is er om geleefd te worden toch.

We zijn niet helemaal tevreden over de inrichting. 
Maar dat kan simpel aangepast worden.
De camper is wel e n o r m zuinig in verbruik ^-^

De gave Playmobil versie staat nu bij ons in de kast. 
In september gaan we een weekend een camper huren om te zien of het echt wel wat voor ons is. Ondertussen houden we het bij fantaseren over hoe leuk het kan zijn. Op reis met onze eigen camper.