Afgelopen twee weken zag ik het programma van Sophie Hilbrand
Sophie in de (mentale) kreukels. Via uitzending gemist bij NPO nog terug te kijken.
Ik twijfelde lang of ik er verder over zou schrijven. Want sinds november vorig jaar vertoon ik ook aardig wat mentale kreukels. Oftewel, ik 'behoor' ineens ook tot de 1 op 7 mensen met een 'burnout'.
Sophie in de (mentale) kreukels. Via uitzending gemist bij NPO nog terug te kijken.
Ik twijfelde lang of ik er verder over zou schrijven. Want sinds november vorig jaar vertoon ik ook aardig wat mentale kreukels. Oftewel, ik 'behoor' ineens ook tot de 1 op 7 mensen met een 'burnout'.
zelfportret met eigengebreid vest
Daar over schrijven vond ik niet zo gepast. Want uiteraard kreeg ik die 'kreukels' niet zo maar. Daar heb ik erg mijn best voor gedaan haha.
Jarenlange financiƫle stress, kiezen voor een werkverband bij een werkgever (na 10 jaar als zelfstandige gewerkt te hebben), van part-time naar fulltime werken om een hypotheek te kunnen krijgen.
Klushuis kopen omdat dat het beste binnen het budget paste. HBO opleiding doen, omdat dat een voorwaarde was voor mijn nieuwe baan en dat natuurlijk ook extra inkomen betekende.
Te snel na mijn aanrijding weer aan het werk gaan. M. die twee keer in een tijdsbestek van twee jaar baanloos werd.
Dus veel dingen gedaan die mij bakken met energie kostten en waardoor ik de fut niet meer had om voor mezelf leuke (en noodzakelijke, qua ontspanning) dingen te doen.
Ondertussen ben ik bijna 5 maanden verder en zie ik in dat ik niet 'zwak' ben. Of debiel (want heel erg labiel voelde vaak als debiel).
Wel heb ik jaaaaaaarenlang een (te) groot (financieel) verantwoordelijkheidsgevoel gehad. Wat op zich niet slecht is natuurlijk, alleen maakte het dat ik veel dingen deed, die ik niet heel graag wilde doen. Op wilskracht en discipline kwam ik heel ver. En ik dacht het nog wel heel even vol te kunnen houden vorig jaar, tot aan de kerst en dan zou ik het wat rustiger aan kunnen doen.
Het gaat gelukkig een stuk beter. Normaal gesproken zou ik dus weer 'snel' volop in het arbeidsproces mee 'moeten' doen. Van mezelf, omdat ik groot ben gebracht in een ondernemersgezin, waarbij niet werken ook geen inkomsten betekende. Ziek zijn moest maar in de vrije tijd.
Grenzen aangeven. Mijn allergrootste les. Dingen doen die ik leuk vind om te doen, gewoonweg doen. Knippen, scheuren, plakken, kleuren, breien, haken, creatief bezig zijn in het algemeen. Schrijven, tekenen, urenlang netflixen, voor mij uitstaren. Met poes Semmie op schoot zitten en genieten.
Moraal van dit verhaal... Nou, die heb ik niet echt. Het zo maar openlijk toegeven op mijn blog dat ik mijn supervrouw cape aan de kapstok heb hangen, dat is voor mij een hele stap. Dus zo, dit staat zwart op wit....
Hier in hetzelfde schuitje. Het ophangen van de supercape is een goed begin! Besef ook dat je niet terug moet naar hoe je was voor je instortte, dan ben je straks weer terug bij af. Grenzen aangeven en aanhouden moet ik echt leren, maar het is nodig en waardevol voor de rest van je leven. Sterkte en beterschap, fijn dat je hierover schrijftš
BeantwoordenVerwijderenNou welkom bij 'de club' Esther. Ik ben inmiddels op het werk in de opbouwfase. Gaat nog niet zo voorspoedig als ik dacht, wilde, hoopte. Een stap vooruit en dan weer een of twee achteruit...
VerwijderenJij ook veel sterkte, beterschap, rust en wijsheid.
Jij bent juist een Supervrouw door dit te delen. Door met zachtheid naar jezelf te kijken en voor jezelf te zorgen, word je leven meer van jou. xx
BeantwoordenVerwijderenLief Martine, dank je wel voor je wijze woorden. Ik leer steeds beter voor mijzelf te zorgen.
VerwijderenSterkte met je ziekte. Het is goed weer. neem het er van. Ik ben ooit 1,5 jaar thuis geweest. Zou tegenwoordig niet meer kunnen. Toch baan behouden.
BeantwoordenVerwijderenGoed weer :) Brrrr.... Ja, ik 'neem het er van'. Als in goed voor mezelf zorgen. Overleg met bedrijfsmaatschappelijk werkster en de bedrijfsarts inzake de opbouw van mijn uren op het werk.
Verwijderen1,5 jaar. Ik hoop 'het' eerder achter de rug te hebben. Fijn dat je destijds je baan hebt behouden.
Sterk om het te accepteren en te delen. Een mens kan er wijzer uit te voorschijn komen!
BeantwoordenVerwijderenDuurde een paar maanden voordat ik het lef had. Langzamerhand onstaat mijn versie 4.7 :)
VerwijderenPrecies wat Min of Meer zegt: juist door het te delen ben je een Supervrouw. Niks hoeft. Bedankt voor het delen.
BeantwoordenVerwijderenDank voor je lieve reactie. Dat ontMOETEN kost veel tijd merk ik.
VerwijderenMet een burn out ben je wel wat langer onder de pannen dan een paar maanden hoor
BeantwoordenVerwijderenGoh, je meent het :)
VerwijderenGoed bezig door dit te delen! Dit mag er gewoon zijn, niks debiels aan.
BeantwoordenVerwijderenGraag gedaan. Ja, ik besef ook steeds meer dat het er mag zijn. Helaas vind ik het nog niet gewoon. Al lees en zie ik er steeds meer over.
VerwijderenSterkte hoor, dapper dat je dit wilt delen. En wat mooi gezegd, minofmeer! "Word je leven meer van jou.." Wil ik onthouden!
BeantwoordenVerwijderenJa, inderdaad een mooi gezegde. Fijn al jullie lieve reacties.
VerwijderenBen trots op je! Van mijn burn out heb ik geleerd om de dingen te doen waar ik energie van krijg. Maar ook beter mijn grenzen aan te geven. Een ervaring waar ik niet zonder mee zou willen leven. straks kan die supercape zo nu en dan wel weer aan, om hem dan snel af te doen om lekker diep adem te halen en te genieten van de vogels die fluiten, de sterren aan de hemel en al dat andere moois om je heen. Sterkte en je komt dr wel.
BeantwoordenVerwijderenNou ik adem spontaan even weer diep in :) Ja, ik leer meer te genieten van de dingen die zo dichtbij zijn en die ik niet meer zag.
VerwijderenFijn te lezen dat je dingen hebt geleerd van je burn out. Ik leer elke dag bij.
Heel veel herkenning! En supergoed dat je er wat over zegt, want ik denk dat dat voor veel meer mensen geldt. Niets vreemds aan (ik zou bijna zeggen: helaas). En ook totaal niet verwonderlijk, als je ziet waar jij allemaal steeds op volle kracht mee bezig bent!
BeantwoordenVerwijderenJa, die volle kracht heb ik maar gehalveerd :) In een langzamer tempo kom ik er ook wel.
VerwijderenHopelijk zorgt de herkenning die je ervaart voor jou ervoor dat je eerder 'actie' onderneemt hoor om niet 'zover' te raken als bij mij gebeurd is. Gun ik namelijk niemand.
Heel veel herkenning! Ik heb ondanks mijn fibromyalgie geprobeerd gewoon door te gaan met het leven dat ik had. Dat werd ook van me verwacht op het werk (mijn contract kan niet verminderd worden). Nadat ik op mijn werk onwel geworden ben heb ik aangegeven dat het 'op' is. Het lukt me nu weer een beetje om voor mezelf te zorgen. De eerste weken was ik te moe om te eten. Ik durf nog geen auto te rijden vanwege duizelingen, fietsen gaat gelukkig wel. Sterkte, geniet van het mooie weer, kijk om je heen hoe mooi het is in het dal waar 'we' zitten en langzaam aan gaan we weer bergopwaarts. Groet, Gerda
BeantwoordenVerwijderenOei Gerda, echt onwel geworden op het werk, dat klinkt heftig. Fijn dat het fietsen wel lukt. Hoe is het inmiddels met auto rijden? Ja, het dal is best mooi, lieve mensen ook en mooie ervaringen.
VerwijderenJaren geleden hetzelfde door gemaakt, alsof ze telkens de stekker uit je trekken. Tandje minder, maar je blijft een "topwijf"!
BeantwoordenVerwijderenHaha, lief, 'topwijf'. Ja, die stekker zeg, contactje los. Soms volledig opgeladen en dan ineens van 100% naar 0% in een paar seconden.
VerwijderenBlij dat jij er toch over schrijft, ook al gaat je dat niet makkelijk af.
BeantwoordenVerwijderenLeven naar je eigen behoeftes lijkt zo makkelijk, maar als je daar al tijden niet mee in contact stond, dan denk je behoeftes?? Welke behoeftes??
Ja, Anita, die behoeftes.... Op papier had ik ze wel beschreven. Meerdere versies. Alleen vergat ik ze te bekijken in de waan van alledag. Dus nu meer tijd voor mijn schrijfsels en hersenspinsels.
VerwijderenEen tijdje terug dacht ik ook dat ik een burnout had of er toch tegenaan zat. Blijkt het 'gewoon' de overgang te zijn. Het besef dat hormonen dit met je kunnen uitrichten, heeft mij veel rust gegeven, hoewel het soms enorm vechten is en ik vaak erg somber ben. Wat bij mij altijd erg heeft geholpen (vroeger Ć©n nu) is buiten zijn en sporten: hardlopen en yoga. En niet te vergeten: bloggen Ć©n een dagboek bijhouden.
BeantwoordenVerwijderenJa, die hormonen... In 2014 na mijn aanrijding raakte ik 'spontaan' in de overgang. Door mijn behandelingen bij de chiropractor kwam mijn menstruatie terug. Om vervolgens op 'natuurlijke wijze' weer 8 maanden uit te blijven. Met celzouten heb ik die klachten gelukkig goed onder controle weten te houden.
VerwijderenNu meer bewegen (mini trampoline) en inderdaad een dagboek. Bloggen zou ik weer meer willen doen. Maar daar pin ik mijzelf maar niet op vast.
Wel stoer dat je dit zo het www opgooit, respect. Maar laat de supervrouw cape lekker op de kapstok hangen en laat de boel, de boel. Wat een positief effect kan hebben is het volgende:
BeantwoordenVerwijderenMaak bijvoorbeeld een lijst van zo'n 20 dingen die je echt leuk vindt, haken, tekenen, zwemmen, fietsen, lezen ofzo gewoon iets wat je graag doet. Elke dag doe je minimaal 1 ding van die lijst, gewoon zo lang jij er zin in hebt en geniet er bewust van.
groet Joke
Mag daar aub ook niksdoen opstaan??
VerwijderenIk word al helemaal ontmoedigd als ik ook nog een lijst MOET opstellen met 20 dingen die ik dan elke dag afwisselend MOET doen.
Juist even helemaal niets meer moeten, maar wel mogen geeft mij ademruimte.
Niets is verplicht :) Dit is ook niets iets om in het beginstadium te doen. Maar aangezien C. al een stapje verder is, kan dit een hele zinvolle oefening zijn. Joke
VerwijderenJa Joke, ik heb met mijn 36 dagen plan een begin gemaakt met de dingen te schrijven en te doen waar ik energie uit haal. Heerlijk om te doen.
VerwijderenDe boel de boel laten lukt nog niet zo goed. Merk dat een opgeruimd en schoon huis mij ook veel energie geven. Heb gelukkig een lieve, behulpzame man met veel huishoudtalent :)
En voor nietzomaarzo, lief dat je meedenkt. Regelmatig staat er gewoonweg niets in mijn agenda. Heerlijk. Nu nog aan wennen dat het mag en kan om niets te doen en te hoeven.
VerwijderenOh, sterkte. Een vriendin van me zit al 2,5 jaar thuis met een burnout. 'De maatschappij' wou dat ze na 2 jaar al terug ging werken. De psy verklaarde haar 'genezen' en kon niets meer voor haar doen! Maar ze kreeg al stress bij het idee dat ze weer moest solliciteren en meedraaien in die hele mallemolen. Ocharme, zo erg. Alleen het financiƫle telt blijkbaar mee. Dat iedereen met een burn out een eigen traject moet afleggen, en dat sommigen nooit echt helemaal kunnen meedraaien, daar wordt geen rekening mee gehouden blijkbaar :-/ (voor de rest gaat het nu wel goed met haar hoor, ze heeft nogaltijd geen job, maar ze is op een andere manier bezig met zingeving).
BeantwoordenVerwijderenOei ja, de keerzijde aan wat de 'maatschappij' vindt. Ik kan mij haar stress wel voorstellen. De gedachte weer aan 4 werkdagen van 9 uren bezorgt mij ook spontaan klotsende oksels.
VerwijderenFijn dat het wel weer goed met haar gaat Martine. En zingeving buiten een job, volgens mij is dat het allerbelangrijkste in het leven.