Gisteravond zouden we met zijn drietjes naar de stad. Uiteindelijk gingen man en kind alleen en ging ik verder met behangen in de kluswoning.
Ik was 's middags begonnen in de woonkamer. Met een behangetje met 'rustig' patroon. In plaats van het brede sloophout patroon van onze eerdere keuze.
Nou, het rustige behang, daar werd ik nogal 'wild' van. Erg plakonvriendelijk. Bij baan een werd ik al lichtelijk sjacherijnig. Ik stak per ongeluk met mijn nagel ik het behang en veroorzaakte een beschadiging. De tweede baan was bovenaan. Op een stuk waar tussen de gipsplaten, voegmiddel zat (van mijn andere hobby, gaten en naden vullen). Nou.... de voeg bleek zichtbaar door het behang heen. Humeur naar dieptepunt. Hele prut er weer af en toen toch mijn behang met sloophout patroon.
's Avonds stond het glasvezelbehang plakken in onze slaapkamer op het programma. Het waren maar drie banen en een stukje. Maar oh oh, wat vond ik het toch een naar karwei. Vooral dat 'stukje'. Gelukkig komt dat achter de deur. Want het was geen succes.
Vanmiddag weer verder gegaan in de woonkamer. Mijn oom en tante van overver waren in de buurt en kwamen spontaan even langs. Het was dus al laat voor ik begon. Mijn voornemen was om het vandaag klaar te hebben. En dat is gelukt. Om 10 voor 5 besefte ik dat ik niet genoeg behang had. Gelukkig reed man in de turbostand naar de bouwmarkt voor een laatste rol.
We waren door mijn ouders uitgenodigd te komen eten (er was nog heel veel over van een BBQ die ze gisteren hadden). We zouden er rond 18.45 uur zijn. Voor mij werd dat uiteindelijk pas om 20.10 uur. Manlief was al vooruit gegaan. Ik moest en zou het af hebben. Als ik een ding voor mezelf heb bewezen, de afgelopen maanden, is dat ik heel veel doorzettingsvermogen heb.
Of ik het daarmee alleen ga redden is de vraag. Want ik krijg nu wel aardig de kriebels. Over twee weken gaan we echt verhuizen. En op de zolder en onze dochter's kamer na, is verder niets helemaal klaar. De woonkamer gelukkig nu bijna. De utopie om te denken dat we pas zouden verhuizen als ECHT alles klaar zou zijn....
Voordeel van het vele klussen en harde werken is dat we vrijwel niet aan boodschappen toekomen. Dus van het boodschappenbudget is er ook deze week weer aardig wat over. Dat sluis ik door naar onze 'jaarspaarrekening'. Fijn gevoel. Ook fijn vind ik dat we straks alles op een plek hebben. Het pendelen tussen twee huizen bezorgt me de nodige onrust. Dat is niet altijd even bevordelijk voor een goed humeur.
Gelukkig zei mijn dochter vanavond nog wel dat ze mij een lieve mama vindt en veel van me houdt. <3
Ik was 's middags begonnen in de woonkamer. Met een behangetje met 'rustig' patroon. In plaats van het brede sloophout patroon van onze eerdere keuze.
Nou, het rustige behang, daar werd ik nogal 'wild' van. Erg plakonvriendelijk. Bij baan een werd ik al lichtelijk sjacherijnig. Ik stak per ongeluk met mijn nagel ik het behang en veroorzaakte een beschadiging. De tweede baan was bovenaan. Op een stuk waar tussen de gipsplaten, voegmiddel zat (van mijn andere hobby, gaten en naden vullen). Nou.... de voeg bleek zichtbaar door het behang heen. Humeur naar dieptepunt. Hele prut er weer af en toen toch mijn behang met sloophout patroon.
's Avonds stond het glasvezelbehang plakken in onze slaapkamer op het programma. Het waren maar drie banen en een stukje. Maar oh oh, wat vond ik het toch een naar karwei. Vooral dat 'stukje'. Gelukkig komt dat achter de deur. Want het was geen succes.
Vanmiddag weer verder gegaan in de woonkamer. Mijn oom en tante van overver waren in de buurt en kwamen spontaan even langs. Het was dus al laat voor ik begon. Mijn voornemen was om het vandaag klaar te hebben. En dat is gelukt. Om 10 voor 5 besefte ik dat ik niet genoeg behang had. Gelukkig reed man in de turbostand naar de bouwmarkt voor een laatste rol.
We waren door mijn ouders uitgenodigd te komen eten (er was nog heel veel over van een BBQ die ze gisteren hadden). We zouden er rond 18.45 uur zijn. Voor mij werd dat uiteindelijk pas om 20.10 uur. Manlief was al vooruit gegaan. Ik moest en zou het af hebben. Als ik een ding voor mezelf heb bewezen, de afgelopen maanden, is dat ik heel veel doorzettingsvermogen heb.
Of ik het daarmee alleen ga redden is de vraag. Want ik krijg nu wel aardig de kriebels. Over twee weken gaan we echt verhuizen. En op de zolder en onze dochter's kamer na, is verder niets helemaal klaar. De woonkamer gelukkig nu bijna. De utopie om te denken dat we pas zouden verhuizen als ECHT alles klaar zou zijn....
Voordeel van het vele klussen en harde werken is dat we vrijwel niet aan boodschappen toekomen. Dus van het boodschappenbudget is er ook deze week weer aardig wat over. Dat sluis ik door naar onze 'jaarspaarrekening'. Fijn gevoel. Ook fijn vind ik dat we straks alles op een plek hebben. Het pendelen tussen twee huizen bezorgt me de nodige onrust. Dat is niet altijd even bevordelijk voor een goed humeur.
Gelukkig zei mijn dochter vanavond nog wel dat ze mij een lieve mama vindt en veel van me houdt. <3
Verhuizen is hard werken he?
BeantwoordenVerwijderenZorg je wel dat je voldoende energie blijft houden? (slaap, eten etc van voldoende hoeveelheid en kwaliteit. Sociale contacten kun je ev. later inhalen, dit is lastiger)
Veel sterkte!